Lítill bjór

Enn eina ferðina er ég sestur upp í flugvél á leið til Danmerkur. Kollegar mínir í stjórnmálafræðideildinni við Kaupmannahafnarháskóla voru svo góðir að veita mér svolitla aðstöðu til að sinna rannsóknum við skólann sem er frábærlega staðsettur í miðborginni. Ég hef haft óskaplega gaman af því að vera í nánu samstarfi við mína góðu dönsku kollega og notið mín vel á kaffistofunni. Ég viðurkenni alveg að það hefur aukið á ánægjuna hvað íslensku útrásarvíkingarnir hafa verið óhemju fyrirferðarmiklir í dönsku viðskiptalífi. Ekki að ég hafi komið nálægt þessu á nokkurn einasta hátt.

En þegar forviða Danir spurðu allir í kór hvaðan þessar fjárfúlgur hafi eiginlega komið var vanur að láta sem mér þætti lítið til koma, þetta væru bara svo duglegir og útsjónarsamir strákar. Var meira að segja búinn að koma mér upp svona óræðum yfirlætissvip sem átti að merkja að við Íslendingar vissum nú ýmislegt í bísness sem Danir bara gætu ekki skilið. En nú er þetta semsé allt búið. Kauphöllin hrunin, gengið fallið, verðbólgan rokin af stað og bankarnir ramba á barmi gjaldþrots. Búið að selja Nyhedsavisen.

Það setur eiginlega að mér dulítinn beyg að mæta á kaffistofuna eftir þessa óhemju niðursveiflu sem hefur verið mögnuð upp í hverjum einasta fjölmiðilsræfli um gjörvalla Danmörku. Það hefur ekki alltaf verið auðvelt fyrir Íslendinginn að vera í Danmörku. Lengi vel var þetta voðalega volað allt saman. Allir á sósíalnum og allt bara einhvern vegin í steik. Íslendingar voru nánast undirmálsfólk á götum Kaupmannahafnar. Svona upp til hópa. Ráfandi um í reiðileysi og alltaf á leiðinni heim í túnið sitt. Hugurinn var í fjöllunum heima en líkaminn flæktur fastur í dönsku láglendi. Svo fór þetta að braggast.

Einn góðan verðurdag fylltist Ísland af peningum og útrásarvíkingarnir fóru í einhvern svakalegasta innkaupatúr sem um getur til Kaupmannahafnar. Nú var ekki látið duga að versla vindjakka og nærföt í HM og kannski eina krús í Illum Bolighus. Nú keyptu menn heilu búðirnar, Magasin du Nord, Illum og allt það. Nú gistu menn ekki lengur á stúdentaheimilinu á Amager heldur keyptu barasta Hotel D‘Anglaterre og létu búa vel um sig. Íslendingurinn nennti ekki einu sinni að lesa Berlinginn lengur og stofnsetti bara sísona eigið Fréttablað. Minni spámenn keyptu sér knæpu og kannski litla sjoppu. Svona var þetta um stund. Og við vorum öll svo roggin og ánægð með okkur. En nú er þetta semsé allt í voða. Útrásin var keypt út á krít og komið að skuldadögum.

Líkast til verð ég að taka niður óræða yfirlætissvipinn þegar ég mæti á kaffistofuna í dag og þola þess í stað að horfa framan í Við vissum alltaf að þetta gæti ekki gengið til lengdar svip dönsku kollega minna sem munu samt þykjast voða skilningsríkir. En þetta er ekki bara einhver tilfinningalegur vandi. Þetta er líka fjárhagslegur vandi. Síðastliðið vor fékk ég úthlutað styrk til að vinna þessa rannsókn mína og hafði ráðgert að nota hluta af honum til að dveljast skamma hríð við rannsóknir í Danmörku. En frá síðustu vinnudvöl minni við Kaupmannahafnarskóla hefur danska krónan hækkað úr tæpum ellefu krónum í nálega sextán íslenskar krónur. Ég er hins vegar enn á sömu kjörum og áður í alíslenskum krónum. Styrkurinn góði dugir því ekki lengur til framfærslu í Kaupmannahöfn.

Svo ég setji þetta í samhengi við einingu sem margir íslenskir ferðmann í Danmörku skilja þá reiknast mér til að nú fáist aðeins lítill bjór fyrir jafn margar íslenskar krónur og heill bjór fekkst fyrir áður. Það verða þung skref að ganga inn á uppáhalds barinn minn á Norðurbrú í kvöld og biðja um einn lítinn bjór.

24 stundir 18. apríl 2008.